Clásicas – Nana Papadaki, Circe II (Tradición clásica)

(John William Waterhouse, Circe Offering the Cup to Odysseus, 1891)

(Νάνα Παπαδάκη, Κίρκη ΙΙ. Διαβάζει η Ρούλα Πατεράκη)

Κίρκη ΙΙ
(Νέκυια για τέσσερα χέρια)

Ήταν ήδη εδώ. Σαν τα δέντρα να αγκομαχούσαν να φτάσουν τον άνεμο, παρ΄όλη την ακινησία τους, που δήλωνε τον τόπο και τον χρόνο. Ζητούσαν να ταφούν ξανά και ξανά από χέρια γνώριμα. Νεκροί, στοιβαγμένοι στη μνήμη, ατέλειωτες ουρές ανθρώπων που πέρασαν. Έπιναν αίμα για να μιλήσουν, αίμα που αδίστακτα έφερνε στη γλώσσα τις λέξεις΄εκείνες καρτερούσαν τη σειρά τους. Άλλοι περήφανοι, άλλοι σκυθρωποί, άλλοι ναρκωμένοι απ΄την αλλόκοτη μυρωδιά σκληρών μαλακών τοίχων. Μέσα σε σύννεφα πουλιών λαχταρούσαν το άλλο σώμα. Ήταν εδώ. Στα πιο κρυφά μου όνειρα. Που περιγέλασαν σοφοί και παντογνώστες προσπαθώντας να τραβήξουν τη μάσκα από το πρόσωπό μου. που δεν υπήρχε. Άνθρωποι καταδικασμένοι στην επανάληψη αιώνιας σφαγής βαστούσαν απ΄τα χέρια παιδιά με βλέμμα απορημένο για τον μικρό τους κόσμο. Μπορούσα να καταλάβω ποιοι ήταν παρατηρώντας τα χνάρια τους στο χώμα. Αυτό μου αρκούσε. Πρόσφεραν τα πρόσωπά τους στον ήλιο, μα τα κλειστά τους μάτια σταματούσαν όταν έβλεπαν κι άλλο φως. Μην υποτιμήσεις τα δώρα μου –

Η χώρα των Κιμμερίων χώρα νεκρών δεν είναι. οι άνθρωποι που έχασες –αυτοί– ήταν ήδη εδώ. Η ανάσα τους κουδούνιζε στο γλυκό στόμα που φίλησες ως το τέλος. Ανάσα λουλουδιών από θάνατο κι αρμύρα. Κόκαλα.

(Νάνα Παπαδάκη, Encore. Oι γυναίκες της Οδύσσειας, 2016)

Circe II
(Evocación de los muertos a cuatro manos)

Ya estaba aquí. Era como si los árboles estuvieran luchando por alcanzar el viento, a pesar de su quietud, lo que indicaba el lugar y la hora. Pidieron ser enterrados una y otra vez por manos familiares. Muertos, apilados en la memoria, interminables colas de personas que pasan. Bebieron sangre para hablar, sangre que despiadadamente ponía en palabras las palabras que estaban haciendo cola. Otros orgullosos, otros vertiginosos, otros adictos al olor extraño de paredes duras y blandas. Dentro de las nubes de pájaros anhelaban el otro cuerpo. Estaba aquí. En mis sueños más secretos. Estaban siendo ridiculizados por personas sabias y omniscientes que intentaban quitarme la máscara de la cara. Eso no existía. Las personas condenadas a la repetición de la matanza eterna dependían en gran medida de los niños con una mirada de asombro en su pequeño mundo. Podía entender quién observaba sus huellas en el suelo. Eso fue suficiente para mí. Ofrecieron sus rostros al sol, pero sus ojos cerrados se detuvieron cuando vieron otra luz. No subestimes mis dones –

El país de Cimeria no es un país muerto. La gente que perdiste –ellos– ya estaban aquí. Su aliento sonó en la dulce boca que besaste hasta el final. Aliento de flores de la muerte y las serpientes. Huesos.

(De Nana Papadaki, Encore. Oι γυναίκες της Οδύσσειας, 2016)

Χρόνια πολλά, Νάνα